Fot. Materiał prasowy /Joanna Matecka
Zmęczeni, niewyspani, biorący dyżur za dyżurem, wreszcie postanowili przystopować. Chcą pracować maksymalnie 48 godz. tygodniowo. Na tyle pozwala im unijna norma, ale polscy lekarze przesiadują w szpitalach i przychodniach dwa razy dłużej. Nasze prawo pozwala im legalnie się zaharowywać, wystarczy, że podpiszą klauzulę zgody na dłuższy czas pracy. Jako pierwsi zbiorowo wypowiedzieli ją lekarze z Lublina. Teraz chcą do nich dołączyć koledzy z całej Polski.
Karetki z pacjentami stoją kilka godzin w kolejce na podjazdach do izby przyjęć. Pacjenci z ostrym bólem czekają całą noc na przyjęcie do szpitala, a ślepnący dwa lata na operację oczu. Będzie jeszcze gorzej, bo lekarze w kolejnych szpitalach nie godzą się pracować tyle, ile dotychczas.
Dyrektywa Unii Europejskiej dla bezpieczeństwa pacjentów i lekarzy nakazuje, aby medycy nie pracowali dłużej w ciągu tygodnia niż 48 godzin. To oznacza, że dziennie mogą leczyć 9 i pół godziny od poniedziałku do piątku. W Polsce lekarze pracują ok. 70 – 80 godzin tygodniowo. O zbiorowym wypowiedzeniu klauzuli przez lekarzy w Lublinie donosił Dziennik Wschodni. Lubelscy lekarze zrobili to, bo ich zarobki nie przystawały do ilości przepracowanych godzin. Teraz klauzulę wypowiadają kolejne szpitale, a z zapowiedzi lekarskiego związku zawodowego wynika, że planują to wszyscy lekarze w Polsce.
Pół miliona ślepców
Jeśli lekarze będą leczyć przepisowe 48 godzin tygodniowo, kolejki wydłużą się dwukrotnie. Tymczasem dziś na wizytę u specjalisty czeka się nawet 9 miesięcy. Mieszkanka Wrocławia osiem godzin wiła się z bólu na izbie przyjęć nim trafiła na oddział szpitalny. Pożałowała, że nie zadzwoniła po karetkę, tylko wsiadała w taksówkę i przyjechała do szpitala sama. Niestety, niewiele by to zmieniło, bo karetki z pacjentami też stały po kilka godzin na podjeździe do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego. Okazuje się, że na izbach przyjęć czekają całą noc nie tylko dorośli, ale także dzieci i to w szpitalach klinicznych w całej Polsce. Nikogo już nie dziwi, że na zabieg usunięcia powodującej ślepotę zaćmy czeka się dwa lata. Obecnie kolejka liczy pół miliona pacjentów. Siedemdziesięcioletnia mieszkanka Zielonej Góry, choć mieszka sama, bo dzieci pracują w Anglii, świetnie sobie radziła dopóki nie dopadła jej zaćma. Teraz boi się wyjść z domu, żeby się nie przewrócić, nie czyta książek, nie rozwiązuje ulubionych krzyżówek. Nic jej się nie chce i coraz częściej ma „czarne” myśli. Sprawdziła, że prywatnie usunięcie zaćmy kosztuje 3 tys. zł. Nie stać ją. Tymczasem, jeśli lekarze będą pracować krócej, czas oczekiwania na zabieg może wynieść nawet cztery lata.
Czterdziestu chorych bez lekarza
Kolejki nie maleją nie tylko dlatego, że NFZ kupuje za mało usług zdrowotnych. Problemem jest też brak lekarzy. W nocy w szpitalu na oddziale często jest tylko jeden opiekujący się nawet kilkudziesięcioma pacjentami. Jak podkreślają dyżurujący medycy, roboty jest mnóstwo. Tymczasem, kiedy na izbę przyjęć trafia chory, lekarz z oddziału musi przyjść, zbadać go i zdecydować, co dalej. Doktor zostawia nawet czterdziestu ciężko chorych i idzie na izbę przyjęć. W jednym z warszawskich szpitali lekarze w obawie przed prawnymi konsekwencjami pozostawienia pacjentów bez opieki pisali oświadczenia, że w konkretnym czasie zostali wezwani na izbę przyjęć. Nie zawsze jednak lekarz może zejść z oddziału. Często wykonuje jakieś zabiegi. Wtedy chory, który właśnie przyjechał do szpitala czeka. Gdyby dyżurujących na oddziale było więcej, kolejki na izbie przyjęć zmniejszyłyby się. — Polska musi liczyć tylko na własnych lekarzy. Nie jest atrakcyjnym miejscem wykonywania tej profesji i nie przyciąga specjalistów z zagranicy – mówi wiceprezes Naczelnej Rady Lekarskiej prof. Romuald Krajewski. Tymczasem medyków jest za mało i według prognoz będzie jeszcze mniej. Problemem są bardzo niskie zarobki młodych lekarzy, które nie drgnęły od 9 lat. To częsta przyczyna wyjazdów młodych doktorów z Polski.
Małżeństwo bez zdolności kredytowej
Wojtek i Anna są lekarzami w Warszawie. On robi specjalizację z hematologii, ona z pediatrii. Wojtek pisze też doktorat. Postanowili wziąć kredyt na mieszkanie. Okazało się, że nie mają zdolności kredytowej. Aby ją osiągnąć, pracują po 400 godzin miesięcznie. Nie widzą się przez 4 dni w tygodniu. O dziecku przy takim systemie pracy na razie nie ma mowy, choć mają już po trzydzieści lat. Gdyby pracowali ustawową liczbę godzin, zarabialiby około 3170 zł brutto (2100 zł „na rękę”). To bardzo frustrujące, bo tegoroczna średnia krajowa to 4251 zł brutto. – Kształcimy się tak długo. Sześć lat studiów, rok stażu i teraz pięć do siedmiu lat specjalizacji. A ja nie mam nawet zdolności kredytowej — skarży się Anna. — Ludzie powierzają w nasze ręce najcenniejszą rzecz, jaką mają, własne życie i zdrowie. My robimy wszystko, co można, a nawet więcej, „świecąc oczami” za wady systemu i wieczne braki, a płaci się nam poniżej średniej krajowej – dodaje.
Amnezja ministerstwa
Wypowiadanie klauzuli pozwalającej na dłuższy niż wyznaczony Dyrektywą UE czas pracy to, po przejściu wszystkim możliwych pokojowych dróg negocjacji i uświadamiania polityków, forma nacisku na rządzących, aby podwyższyli pensje młodym lekarzom. Ich żądania są zgodne z tymi, których domagał się publicznie obecny minister zdrowia Konstanty Radziwiłł zanim objął to stanowisko. Dziś mogąc zrealizować własne postulaty, zapomniał o nich. Chodzi o dwie średnie krajowe dla doktora w trakcie specjalizacji i trzy dla specjalisty. To oznaczałoby, że lekarz zarabiałby na rękę 5,5 tys. zł, a specjalista 8 tys. zł. Nie są to wcale wielkie pieniądze, bo z danych Głównego Urzędu Statystycznego wynika, że urzędnicy zarabiają prawie trzy minimalne pensje „Kowalskiego”. Jak przekonuje lekarz Jarosław Biliński, wiceprzewodniczący Porozumienia Rezydentów OZZL podwyższenie pensji lekarzom byłoby korzystne dla wszystkich Polaków. — Należy zacząć od uregulowania spraw kadrowych, aby „biały personel” miał motywację do pracy. Wtedy łatwiej będzie ustalić, jak wiele można od niego wymagać. Dziś ordynator wiedząc, że jego lekarze zarabiają po 2 tys. zł i pracują ponad siły, nie chce nakładać na nich dodatkowych obowiązków. Ministerstwo Zdrowia natomiast płacąc żenująco mało nie ma takich obiekcji i obowiązków wciąż przybywa, głównie tych biurokratycznych. Co jeszcze bardziej napompowuje balon pełen frustracji – mówi Biliński. Dlatego młodzi doktorzy zbierają oni podpisy pod obywatelskim projektem ustawy zwiększającej wynagrodzenie lekarzy i pielęgniarek, który można podpisać na stronie: www.rezydenci.org.pl
Autor: http://www.medonet.pl